บทที่ 5
บางทีอาจจะรู้ตัวว่าปฏิกิริยาของตัวเองรุนแรงเกินไป เธอจึงลดเสียงลงทันที “ฉันบอกแล้วว่า ตระกูลกุลจันทร์เป็นคนดีกันทั้งนั้น ฉันไม่อยากให้พวกเขาถูกเธอหลอกลวง เพราะฉะนั้น...”
“เธอไม่อยากให้พวกเขาถูกหลอกลวง แล้วการที่เธอสาดโคลนใส่ฉัน มันไม่ใช่การหลอกลวงพวกเขาแล้วจะเป็นอะไรไป?” คิมเบอร์ลี่ยักไหล่ “ฉันว่าหน้าตาฉันก็ไม่ได้แย่นะ ไม่ได้ขี้เหร่จนไม่มีใครเอาขนาดนั้น หรือว่าเธอคิดว่าในโลกนี้เหลือผู้ชายแค่คุณอาเร็กซ์คนเดียว พอฉันท้องขึ้นมา ก็ต้องเป็นลูกของคุณอาเร็กซ์เท่านั้นงั้นเหรอ?! ฉันไปหาคนอื่นไม่ได้หรือไง?”
ชาตินี้ สิ่งที่เธอไม่ต้องการที่สุดก็คือการเข้าไปพัวพันกับเร็กซ์!
แต่เธอพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะเปลี่ยนชะตากรรมแล้ว แต่ดูเหมือนว่าทุกคนกำลังผลักไสให้พวกเขามาอยู่ด้วยกัน
ความรู้สึกแบบนี้ทำให้เธอหงุดหงิดมาก!
พอคิมเบอร์ลี่พูดจบ ร่างหนึ่งก็ลุกพรวดขึ้นจากโซฟา พุ่งเข้ามาตรงหน้าแล้วบีบคอเธอไว้
ดวงตาที่เย็นชาและลึกล้ำจับจ้องไปที่ใบหน้าของเธอ ปลายนิ้วที่เย็นเฉียบค่อยๆ บีบแน่นขึ้นเรื่อยๆ แย่งชิงลมหายใจของเธอไป
“เธอพูดว่าอะไรนะ?” ในแววตาของชายหนุ่มมีหมอกสีดำทะมึนฉายชัดขึ้นมา แฝงไปด้วยอารมณ์ที่คิมเบอร์ลี่อ่านไม่ออก
รังสีอำมหิตที่กดดันทำให้คิมเบอร์ลี่แทบจะรับไม่ไหว ใบหน้าของเธอซีดเผือดลงเล็กน้อย
เธออ้าปาก แต่ชั่วขณะหนึ่งกลับไม่กล้าที่จะพูดคำพูดเมื่อครู่ออกมาอีกครั้ง
แต่ทำไมกันล่ะ?
เห็นๆ อยู่ว่าเป็นเขาเองที่รังเกียจเธอเหมือนอสรพิษ ชาติที่แล้วก็เพราะคำขอโทษของเธอ เขาถึงได้ทึกทักเอาเองว่าเธอเป็นคนวางยาเขา แล้วก็เกลียดเธอเข้ากระดูกดำ
แม้กระทั่งนินา ก็เพราะว่าเป็นลูกที่เกิดจากเธอ ถึงได้ถูกเขาเมินเฉยและเย็นชาใส่
สุดท้ายเพื่อที่จะช่วยลูกของผู้หญิงที่เขารัก เขาก็โหดร้ายถึงขั้นผ่าเอาไตข้างหนึ่งไปจากร่างของนินาทั้งเป็น
เธอยังเด็กขนาดนั้น เพียงเพื่อที่จะได้รับความรักความใส่ใจจากเขาสักนิด ก็ยอมสละไตของตัวเองหนึ่งข้าง
แต่เขาล่ะ เขาไม่ได้มองนินาเพิ่มขึ้นเลยแม้แต่แวบเดียว
แม้กระทั่งตอนที่นินาติดเชื้อหลังผ่าตัด เธอถูกลักพาตัวไปจนติดต่อหมอไม่ได้ ทำได้เพียงติดต่อเขา แต่เขากลับคิดว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงข้ออ้างที่เธอสร้างขึ้นมา เพื่อที่จะแย่งชิงความโปรดปรานกับวิกกี้ก็เลยไม่สนใจไยดี จนทำให้นินาพลาดช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดในการช่วยชีวิตไป
ความเกลียดชังพลุ่งพล่านอยู่ในใจ ไม่ว่าคิมเบอร์ลี่จะพยายามควบคุมมันมากแค่ไหน อารมณ์บางอย่างก็ยังคงเล็ดลอดออกมาจากแววตาโดยไม่รู้ตัว
เธอสบตากับเร็กซ์อย่างดื้อรั้น แล้วพูดเสียงดังฟังชัดทีละคำ “ฉันบอกว่า คุณคือคุณอาของฉัน ฉันอาจจะไปนอนกับใครก็ได้ แต่ไม่มีทางที่จะไปนอนกับคุณแล้วท้องลูกของคุณ ความละอายใจขั้นพื้นฐานแค่นี้ ฉันยังมีอยู่! คุณอาเร็กซ์ คุณว่าไงล่ะ?”
ดวงตาของเร็กซ์หรี่ลงอย่างเป็นอันตรายในทันที
มือที่บีบคอคิมเบอร์ลี่อยู่กระชับแน่นขึ้นในทันใด ลมหายใจถูกช่วงชิงไป ใบหน้าของคิมเบอร์ลี่เปลี่ยนเป็นสีม่วงแดงจนเห็นได้ชัด
“เร็กซ์ เร็กซ์ ฉันขอร้องล่ะ ปล่อยคิมไปเถอะนะ” ปกติแล้วในตระกูลกุลจันทร์ พิมพ์พรรณจะกลัวเร็กซ์ที่สุด แต่เมื่อเห็นว่าลูกสาวกำลังจะถูกเขาบีบคอจนตาย เธอก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องพุ่งออกไปขวาง “คิมไม่ได้คิดจะบีบบังคับอะไรคุณจริงๆ นะคะ เธอให้ฉันไปซื้อยาคุมจริงๆ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมมันถึงกลายเป็น...”
สายตาที่เย็นเยียบราวกับคมดาบพลันจับจ้องมาที่ใบหน้าของเธอ
พิมพ์พรรณถูกสายตาที่เหมือนจ้องมองความตายนั้นทำให้ตกใจจนขาทั้งสองข้างอ่อนแรง เกือบจะล้มลงไปกองกับพื้น
แม้จะยังฝืนยืนอยู่ได้ แต่ขาทั้งสองข้างก็สั่นราวกับร่อนแกลบ คำพูดที่เหลือก็ยิ่งพูดไม่ออกมาแม้แต่คำเดียว
บรรยากาศในห้องนั่งเล่นพลันหนักอึ้งจนทำให้หายใจลำบาก รังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากทั่วร่างของเร็กซ์ทำให้ทุกคนไม่กล้าเอ่ยปากง่ายๆ
แม้ว่าคิมเบอร์ลี่จะหายใจไม่ออกจนมีน้ำตาจากสัญชาตญาณซึมออกมาที่หางตา หรือแม้กระทั่งใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีม่วงแดงน่ากลัว ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาห้าม
สุดท้ายก็เป็นคนรับใช้จากข้างนอกที่ไม่รู้เรื่องรู้ราววิ่งเข้ามาอย่างกะทันหัน "คุณคิมคะ มี... แฟลชเอ็กซ์ ของคุณค่ะ"
เมื่อสัมผัสได้ถึงบรรยากาศในห้องนั่งเล่น คนรับใช้ที่ถือถุงอยู่ในมือก็ตัวสั่นงันงก
คุณปู่ขมวดคิ้ว ส่งเสียงเหอะเบาๆ “พอได้แล้ว!”
ในตระกูลกุลจันทร์ เร็กซ์จะไม่ฟังคำพูดของใครก็ได้ แต่คำพูดของคุณปู่ เขายังต้องไว้หน้าอยู่บ้าง
ดังนั้นเขาจึงคลายมือออก คิมเบอร์ลี่ก็ร่วงลงไปกองกับพื้นราวกับดินโคลน
อากาศที่ทะลักเข้ามาทำให้เธอสำลักจนไอไม่หยุด ปอดราวกับจะระเบิดออก เจ็บปวดจนทนไม่ไหว
แต่เธอก็ยังฝืนตัวเอง ค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นจากพื้น เดินทีละก้าวไปอยู่ตรงหน้าคนรับใช้ แล้วรับถุงในมือของเขามา
เธอเปิดถุงออก แล้วหยิบของข้างในออกมา
ทุกคนเห็นกันหมด บนกล่องมีตัวอักษรตัวใหญ่สามตัวเขียนว่า: ยาคุมกำเนิด!
ต่อหน้าทุกคน เธอแกะกล่องออก แกะยาข้างในออกมาทั้งหมด แล้วแบไว้บนฝ่ามือ
“คุณอาเร็กซ์ วางใจได้เลย ฉัน คิมเบอร์ลี่ พูดคำไหนคำนั้น ไม่ว่าฉันจะท้องลูกของใคร ฉันก็จะไม่มีวันท้องลูกของคุณเด็ดขาด!”
พูดจบ เธอก็เงยหน้าขึ้นแล้วส่งยาเม็ดทั้งหมดเข้าปาก ไม่แม้แต่จะดื่มน้ำตาม แต่กลับเคี้ยวมันดิบๆ ราวกับเป็นลูกอม
ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างตกตะลึงกับสีหน้าที่บ้าคลั่งบนใบหน้าของเธอ
พิมพ์พรรณร้องไห้พลางโผเข้ากอดเธอ ยื่นมือเข้าไปหมายจะล้วงยาในปากของเธอออกมา
“ลูกบ้าไปแล้วเหรอ? ยาคุมเป็นของที่กินมั่วซั่วได้ที่ไหนกัน? ลูกยังไม่ได้แต่งงานนะ ถ้าเกิดกินผิดจนร่างกายพังขึ้นมา ชีวิตทั้งชีวิตของลูกก็พังหมดกันพอดี!”
คิมเบอร์ลี่ปิดปากแน่น ไม่ยอมให้เธอเอาออกมา แล้วเคี้ยวยาทั้งหมดจนแหลกและกลืนลงไปอย่างเด็ดเดี่ยว
สายตาของเธอมองไปที่เร็กซ์อย่างเย้ยหยัน “พอหรือยัง? ถ้ายังไม่พอ ยังมีอีก!”
พูดพลางเธอก็ทำท่าจะแกะยาที่เหลือออกมาทั้งหมด
พิมพ์พรรณร้องไห้ห้าม “พอแล้ว พอแล้ว! คิม อย่ากินอีกเลยนะ ขืนกินต่อไปลูกต้องตายแน่ๆ!”
แม้ว่าเธอจะกลัวตระกูลกุลจันทร์ แต่เธอก็สงสารลูกสาวมากกว่า
ในเวลาเช่นนี้ ไม่มีใครเลยที่อยู่ข้างแม่ลูกสองคน ความสิ้นหวังที่โดดเดี่ยวและไร้ที่พึ่งทำให้เธอปล่อยโฮออกมา
ลูกชายคนที่สามของตระกูลกุลจันทร์ที่ทำตัวเป็นอากาศธาตุมาตลอดอย่างอัทธ์ ก็อดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นยืน
“เร็กซ์ นี่นายจะบีบให้คิมไปตายจริงๆ เหรอ? ต่อให้เธอไม่ได้นามสกุลกุลจันทร์ เธอก็อาศัยอยู่ในตระกูลกุลจันทร์มาตั้งหลายปีนะ ถ้าเราบีบให้เธอไปตายเพราะความเข้าใจผิดจริงๆ เรื่องแพร่งพรายออกไปชื่อเสียงของตระกูลกุลจันทร์เราจะดีขึ้นหรือไง? ชื่อเสียงของนายจะดีขึ้นหรือไง?”
อัทธ์หอบหายใจอย่างหนัก จ้องมองเร็กซ์อย่างทั้งทำอะไรไม่ได้และไม่ยินยอม
ในห้องนั่งเล่นที่เงียบสงัด มีเพียงเสียงร้องไห้ของพิมพ์พรรณ ไม่ดังมาก แต่ก็ไม่อาจละเลยได้
หรือกระทั่ง น่ารำคาญ!
เร็กซ์ขมวดคิ้วอย่างรำคาญ สายตาเย็นชาจ้องมองคิมเบอร์ลี่ที่มีสีหน้าดื้อรั้น ราวกับว่าขอเพียงเขาพูดคำว่า ‘ไม่พอ’ ออกมา เธอก็จะเคี้ยวยาที่เหลือทั้งหมดต่อไป
ชายหนุ่มยกมือขึ้นกระชากเนกไทที่คออย่างหงุดหงิด แล้วคำรามเสียงต่ำอย่างน่ากลัว “ไสหัวไป!”
ความโกรธที่มองไม่เห็นแผ่กระจายไปทั่วห้องนั่งเล่น ทุกคนต่างเงียบกริบ
คุณปู่ขมวดคิ้ว โบกมือให้คิมเบอร์ลี่รีบไสหัวไป!
คิมเบอร์ลี่จิกฝ่ามือ ใช้ความเจ็บปวดเพื่อทำให้ตัวเองมีสติอยู่เสมอ
เธอพยายามยืดหลังให้ตรง โค้งคำนับให้คุณปู่เล็กน้อย “หนูรู้ว่าการมีอยู่ของหนู ทำให้คุณปู่เหมือนมีก้างติดคอ ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หนูจะย้ายออกไปค่ะ จากนี้ไป หนูกับตระกูลกุลจันทร์ จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแม้แต่น้อย”
“ขอบคุณตระกูลกุลจันทร์ที่ดูแลหนูมาตลอดหลายปีนี้ ขอให้คุณปู่รักษาสุขภาพด้วยนะคะ!”
พูดจบ คิมเบอร์ลี่ก็หันหลังเดินจากไป
ได้เกิดใหม่อีกครั้ง บ่อโคลนตมอย่างตระกูลกุลจันทร์นี้ เธอไม่อยากจะอยู่ต่อไปอีกแล้ว
